Η μοναδική ευκαιρία που χάθηκε
Θα επαναλάβω για μια ακόμη φορά εκείνο που επεσήμανα πλειστάκις. Εάν οι Τ/κύπριοι ήταν το 82% του πληθυσμού και είχαν στρατιωτική υπεροπλία, όχι μόνον θα ενσωμάτωναν την Κύπρο στην ηπειρωτική Τουρκία και θα την καθιστούσαν «βιλαέτι», επαρχία δηλαδή, μιας νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά θα υποβίβαζαν τους Ελληνοκυπρίους σε ραγιάδες (δούλους) της ούτω καλούμενης «γαλάζιας» πατρίδας, όπως αποκαλούν την υπό τον έλεγχόν τους Ανατολική Μεσόγειο.
Οι Ε/κύπριοι και η Ελλάς είχαν το «απάνω χέρι» με την ολοκλήρωση της παρουσίας μιας Ελληνικής Μεραρχίας το 1964 και ο τότε Πρωθυπουργός της Μητέρας Πατρίδας Γεώργιος Παπανδρέου από θέσεως ισχύος πλέον διεκήρυττε στις 27/10/1964 στη Θεσσαλονίκη «Η ΕΝΩΣΗ ΗΡΘΕΝ, Η ΕΝΩΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ».
Αντί λοιπόν να υπάρξει μια ηφαιστειώδης κινητοποίηση του κυπριακού λαού, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Εντάθηκε η ανθενωτική και ανθελληνική εκστρατεία.
Χαρακτηριστικά, δύο δημοσιεύματα να αναφέρω. Πρωινή καθημερινή εφημερίδας της Λευκωσίας έγραφε: «Του Κύπριου ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει έστω και αν είναι ελληνικός». Ενώ άλλη απογευματινή εφημερίδα ειρωνευόταν τον Έλληνα Πρέσβη Αλέξανδρο Αλεξανδράκη αποκαλώντας τον «υπερφυσικό μπεμπέ»!
Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες, ο Γεώργιος Παπανδρέου απέστειλε στην Κύπρο τον τότε Υπουργό Εθνικής Αμύνης Πέτρο Γαρουφαλιά (που ετύγχανε να είναι και οικογενειακός του φίλος) με το σχέδιο της ούτω καλούμενης «μονομερούς Ένωσης», δηλαδή ταυτόχρονη ανακήρυξη της Ένωσης από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου. Οι άνθρωποι της Λευκωσίας με διάφορα προσχήματα το απέρριψαν, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να ανακαλέσει τον Π. Γαρουφαλιά.
Περί των λεπτομερειών των όσων διεδραματίσθησαν τότε αναφέρθηκα πολλές φορές στο παρελθόν και δεν θα τα επαναλάβω.
Ο Γ. Παπανδρέου είχε και ένα όραμα για τους Έλληνες της Κύπρου όταν επραγματοποιείτο η ΕΝΩΣΗ. Ότι θα συνεχίσουν προς Ανατολή με ειρηνικές μεθόδους την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όπως αναφέρουν ιστορικές πηγές, οι Κύπριοι διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στην κατάληψη της Τύρου (πιθανόν) και ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τις Ινδίες.
Τι «όραμα» είχαν οι της Λευκωσίας ας μελετήσουν τα πρακτικά της συνεδρίας της Βουλής των Ελλήνων όταν συζητούσαν τον Φεβρουάριο/Μάρτιο 1959 τα κείμενα των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.
Και, επειδή στη ζωή και στην πολιτική δεν υπάρχει ασφάλεια αλλά μόνο ευκαιρία, χάθηκε η μοναδική ευκαιρία να εξασφαλισθεί η φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Όλα τα άλλα γεγονότα που γράφονταν κατά καιρούς δεν είναι παρά έπεα πτερόεντα και πομφόλυγες, δηλαδή λόγια του αέρα, λόγια κενά περιεχομένου.
Η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να αποχωρήσει από την Κύπρο ειρηνικά ή να σεβαστεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.
