Οι πρόσφυγες, η διεφθαρμένη ελίτ και οι ηγέτες - κομπάρσοι
*** Ο εμπαιγμός των προσφύγων εδώ και 50 χρόνια σύρεται σ’ ένα μοιραίο και δραματικό φινάλε. Η κατακτημένη Κύπρος χάνεται και στις τουρκοπατημένες και στις ελεύθερες περιοχές. (Ας μας πουν πόση γη έμεινε στα χέρια του κυπριακού Ελληνισμού και πόση στα χέρια ξένων.)
*** Το πρώτο χτύπημα στο εδαφικό και στις περιουσίες των προσφύγων ήρθε, όταν για πρώτη φορά η ηγεσία μας παρακάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χωρίς να απαιτήσει την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία έθεταν την επιστροφή της πόλης ως απαραίτητη προϋπόθεση για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.
*** Ακολούθησαν οι συμφωνίες κορυφής του ’76 και ’79, όταν ο στόχος της απελευθέρωσης μετατράπηκε σε Διπεριφερειακή Διζωνική Ομοσπονδία, που εκ των πραγμάτων οδηγούσε σε απώλεια εδάφους και άρα περιουσιών. Ουδείς εκ των ηγετών είπε στον λαό ότι τα σύνορα μας δεν θα ήταν πλέον στην Κερύνεια, ουδείς ομολόγησε στους πρόσφυγες ότι δεν θα επιστρέψουν όλοι στα σπίτια τους.
*** Η δεκαετία του ’80 σημαδεύτηκε από την παράνομη κήρυξη του ψευδοκράτους και τα μαζικά κύματα εποίκων τους οποίους η Άγκυρα και οι εδώ εγκάθετοί της μετέτρεψαν σε αφέντες στα σπίτια μας. Τεράστιες ε/κ περιουσίες εποικίστηκαν. (Ο πληθυσμός σήμερα στα κατεχόμενα έφτασε τα 1,1 εκατομμύρια, εκ των οποίων μόνο 150 χιλιάδες είναι οι Τουρκοκύπριοι.)
*** Μεσολάβησε μισός αιώνας άγονων διαπραγματεύσεων και συνομιλιών για το Κυπριακό. Οι ηγεσίες των Ελλήνων της Κύπρου διαβεβαίωναν τον λαό πως «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», αλλά όλο και υπαναχωρούσαν και κάθε φορά που παρακάθονταν στο τραπέζι χάριζαν και κάτι, με σκοπό τον κατευνασμό του οθωμανικού θηρίου.
*** Μας παρουσίαζαν τις αποτυχίες ως επιτυχίες. Τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως νίκη. Μας έφεραν σαν «λάφυρο» των διαπραγματεύσεων τους το σχέδιο Ανάν, μέσω του οποίου οι πρόσφυγες και νόμιμοι ιδιοκτήτες των περιουσιών στα κατεχόμενα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, αφού τον πρώτο λόγο στις περιουσίες αποκτούσε ο χρήστης, δηλαδή οι Τούρκοι έποικοι.
*** Από το 2008 ακολούθησε ένας ανελέητος σφετερισμός των περιουσιών των Ελλήνων στα κατεχόμενα. Γη και σπίτια πωλήθηκαν παράνομα και χωρίς τη συναίνεση των νόμιμων ιδιοκτητών τους σε ξένους, Βρετανούς, Ρωσοεβραίους, Τουρκοεβραίους και Ιρανούς.
*** Βρήκαν και συνεργούς στις ελεύθερες περιοχές. Υπερπατριώτες, κτηματομεσίτες, μεγαλοδικηγόρους, developers, τρανταχτά ονόματα της διεφθαρμένης κυπριακής ελίτ, που θησαύρισαν με την αποξένωση της αιματοβαμμένης γης των προσφύγων.
*** Των προσφύγων, που αυτή η πολιτεία και οι ηγεσίες - κομπάρσοι της δεν προστάτευσαν από τους κατακτητές και τους σύγχρονους Εφιάλτες. Των χιλιάδων προσφύγων για τους οποίους οι έχοντες την εξουσία δεν διασφάλισαν το θεμελιώδες δικαίωμα στην περιουσία. Δεν αντιστάθμισαν την απώλεια, ούτε καν με την προσωρινή παραχώρηση τουρκοκυπριακών περιουσιών στις ελεύθερες περιοχές. Αντίθετα, τη διαμοίρασαν κι’ αυτήν στα μουλωχτά στους ημέτερους, στους κομματικούς και στους φίλους τους.
*** Σήμερα χάθηκε και η Αμμόχωστος. Εποικίζεται με τύμπανα τουρκικά και κύμβαλα αλαλάζοντα στις ελεύθερες περιοχές.
*** Χάνεται και η Δερύνεια, όπως χάθηκε και η Μόρφου με τις παράνομες αναγέρσεις πανεπιστημίων από τους επενδυτές φίλους του Ερντογάν. Όπως χάθηκε και το Μπογάζι από επενδυτικό συνεταιρισμό του γαμπρού του Ερντογάν. Όπως χάνεται και το Τρίκωμο και η Καρπασία.
*** Η τραγωδία των Ελλήνων της Κύπρου συνεχίζεται όμως και στις ελεύθερες περιοχές. Όπου στο όνομα του εύκολου κέρδους, της ίδιας διεφθαρμένης κοινωνικής ελίτ και των «χρυσών» διαβατηρίων, επίσης μεγάλες περιουσίες πέρασαν σε ξένα χέρια.
*** Οι ηγέτες μας παραδόθηκαν. Είτε γιατί είναι οι ίδιοι διεφθαρμένοι, είτε γιατί είναι εξαρτημένοι από διεφθαρμένους, είτε γιατί εκβιάζονται από ξένα κέντρα αποφάσεων, λόγω των εξαρτήσεων τους.
*** Οι ηγέτες μας, διψασμένοι για εξουσία και χρήμα δεν μας ενέπαιξαν απλώς. Οι ηγέτες μας, μας ευνούχισαν! Εξευμένισαν τον κατακτητή και κολάκευσαν τη διαφθορά.
*** Η Κύπρος εάλω!
Παρεμπιπτόντως, έχουμε μπουχτίσει από κομπάρσους, εξαρτημένους, διεφθαρμένους και δήθεν.
Και το άσχετον, υπάρχει κανείς που δεν αποζητά την προσωπική δικαίωση; Τείνω να πιστέψω πως αυτή επιτυγχάνεται τελικά μόνο αν στραφούμε στα αληθινά και στην ουσία. Όλα τα άλλα αποδεικνύονται αναλώσιμα και προσωρινά.
